گم شده است

نیست، همه جا را گشتم

تا ته کوچه ی بن بست خیال

تا آخرین حباب لیوان

تا نزدیکی کوه چسبیده به آسمان رفتم

نبود، حتی پشت پرواز پرستو هم نبود

خار پشت پیر هم از او چیزی نگفت

موش کور هم زیر خاکش ندیده بود

چندی، داخل آیینه ی دلتنگی ام دنبالش گشتم

هیچ نیافتم

دیگر رفته بود،و من گمان نکنم برگردد

انتهای جاده ی تردید ایستاده ام

رنگ آبی انتظارم آسمان را گرفته

او آخر بوی شالیزار هم نبود

زیر رنگین کمان احساس اندکی ماندم

ولی با تند ترین اشعه ی آفتاب هم نیامد

هنوز انتهای جاده ی تردید ایستاده ام

رنگ آبی انتظارم آسمان را گرفته

و من گمان نکنم دیگر

طنین خوش عشق برگردد . . .

بعضی وقت ها دلم بد جوری می سوزد

برای آنچه که بی دلیل داریم

و آنچه که نداریم و می خواهیم

برای آنچه حسرتش با ماست و...

خودش نه

آنچه که باید می بودیم و...حیف

گاهی اوقات ،این سوال است در سرم

که چرا گل قالی ما بو ندارد؟

و چرا مادربزرگ گل باغچه را دوست تر دارد؟

من اما،نمی سوزد دلم برای گل قالی

دلم برای مادربزرگ می سوزد

او نمی داند،باید با گل قالی مهربان بود،

نباید لهش کرد

و وقتی طوطی توی قفس آمد به خانه

کسی از دیدن عکسش توی قاب خوشحال نمی شود

دلم برای چشم ها می سوزد

دلم برای ماندنی های رفته از دست می سوزد

آنچه که داشتیم و آسان فروختیم

و گاه که تنهایی خدا نگرانمان می کند،

نمی سوزد دلم برای خدا

دلم برای خودمان می سوزد

که می ترسیم همیشه از تنهایی

گاه سفر دلم برای دست ها می سوزد

با عجز یکدیگر را می خوانند

وقت غروب که دلها می گیرد

دلم می سوزد برای دلها

که شب را نمی فهمند

نمی دانند که تمام زیبایی روز از شب است

بعضی وقت ها دلم بد جوری می سوزد

وقتی نوزاد گریه می کند برای غذا

من دلم می سوزد

نه برای نوزاد

برای مادر

که نمی فهمد بی گریه هم،کودکش گرسنه است

و وقتی طفل نابینا می گرید

آتش می گیرد دل من

نه برای کوریش

برای اینکه او نمی داند،

اگر او هم می دید

دلش بعضی وقت ها

بد جوری می سوخت!!